KNRM (Koninklijke Nederlandse Reddings Maatschappij)
Deze vrijwillige hulpverleners van de KNMR moeten jaarlijks menig reddingsactie vanaf hun boot op de Eems, de Dollard en de Wadden uitvoeren. Omdat ze tijdens hun werkzaamheden ook wel in aanraking kunnen komen met drenkelingen maar ook met beoefenaars van de duiksport wilden zij graag meer informatie over de laatste groep; de duikers.
Na overleg en hun wensen aangehoord te hebben heeft Rinus Slump op dinsdagavond 2 september een 2 uur durende presentatie gegeven over de duiksport, de duikongevallen, duikziektes, onderkoeling, verdrinking, het veiligstellen van apparatuur en de benodigde formulieren die na een ongeval kunnen of dienen te worden ingevuld. Tevens is er op die avond uitleg gegeven hoe wij als duikers met duikongevallen omgaan zoals het verstrekken van o.a. zuurstof. Met name dit laatste was voor hun een nieuw onderwerp aangezien ze wel een kleine zuurstofcilinder aan boord hebben maar daar niet mee kunnen of mogen werken.
Om reddingsacties in de praktijk te kunnen beoefenen waren voor de aansluitende zaterdag enkele reddingsoefeningen gepland. Er waren een drietal
scenario’s bedacht die zowel in de beschutte haven als op volle zee zouden worden uitgevoerd. Hiervoor waren we met 7 duikers van duikteam Marlijn vertegenwoordigd. Voordat we aan boord gingen werd er eerst tekst en uitleg gegeven over de werking van stabilizing-jackets en over de soorten en modellen die er zijn.
Eerst werd op het droge en daarna in het water een demonstratie gegeven hoe je een duiker al dan niet bewusteloos dient te ontdoen van apparatuur en het vervoer van een duiker. Nadat de “redders” het strippen van de apparatuur en het vervoer van de duikers begrepen stapten we aan boord van reddingsboot “Jan en Titia Visser”. Wat ons direct opviel dat het een boot was zonder enig comfort; zelfs een toilet aan boord ontbrak. Voor de rest was de reddingsboot voorzien van alle moderne apparatuur wat op zee nodig was. Het geluid aan boord was dusdanig dat een fatsoenlijk gesprek alleen mogelijk was middels een gesloten intern headset circuit.
De eerste oefening die werd gedaan bestond uit het water halen van een drenkeling zonder duikapparatuur middels een groot klapnet welke aan bakboordzijde van de boot was bevestigd. Dit bleek ondanks het kalme water in de beschutte haven van Delfzijl een niet al te moeilijke opgave te zijn. De tweede oefening betrof het redden van een duiker waarbij de redders van de reddingsboot zelf in het water moesten gaan. Na een ferme sprong waren de eerste twee redders in het water en wat direkt opviel was dat door de overlevingspakken die de redders droegen ze weinig stuwkracht konden leveren en dat het vervoeren in 
water nagenoeg niet mogelijk was. Eén duiker met twee redders ging nog wel maar bij de volgende oefening waarbij twee duikers door twee redders moesten worden gered bleek dat dit een stuk moeilijker en zwaarder was. Als klap op de vuurpijl werd in overleg met de schipper nog een oefening op “volle” zee gedaan waarbij de natuurlijke elementen zoals stroom, wind en golven een andere dimensie aan het redden gaf. Met name uit deze laatste oefening bleek dat het moeilijk was om de boot als varend stil te leggen naast de redder en de drenkeling maar vooral dat de redders in hun overlevingspakken geen enkele stuwkracht hadden. Zwemmend zonder zwemvliezen kwamen ze niet vooruit wat met name het redden ernstig bemoeilijkte. Stroming en golven was een groot obstakel.
Verder werd nog onderzocht of de door ons gebruikte deco-boeien, al dan niet voorzien van reflecterend aluminium, op de rader kon worden opgemerkt. Dat laatste lukte dus niet. De deco-boeien waren visueel wel te zien maar de radar kon ze niet opmerken. Een aandachtspuntje voor ons voor de volgende wrakduik op de Noordzee. Volgens de schipper is een noodsignaal als een fakkel of vuurpijl de enige oplossing. Voor zowel de mensen van de KNRM als voor ons hebben deze oefeningen meerder aandachtspunten opgeleverd. Door beide partijen zullen evaluatiepunten op papier worden gezet en zullen die in een vervolg sessie worden besproken. We hebben vervolgafspraken gemaakt om nauwe contacten met elkaar te houden zodat we elkaar 
op dit terrein, drenkelingen en duikongevallen, kunnen helpen en aanvullen. Met name het werken met zuurstof en het behandelen van duikers was een item wat ze graag wilden leren. Vanuit de duikschool zullen dan ook cursussen c.q. oefenavonden worden samengesteld die met name die aspecten zullen behandelen.
Voor beide partijen waren deze dagen leerzame dagen. Voor de redders hoe ze drenkelingen en duikers uit het water dienen te halen, de mogelijkheden en onmogelijkheden die er zijn en voor ons hoe we ons aan de oppervlakte dienen te gedragen als de redders van de KNRM naderen.